«شعری از فردوسی»

 

 

 

چو گفتـــــار بيهــوده بسيــار گشت                       سخنگوي در مردمي خوار گشت

 

به نايـافت رنجه مـكن خـــــويشتن                          كه تيمـار جان باشد و رنج تـن

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

 

 

زدانش چو جان تـــرا مـــايـه نيست                    به از خامشي هيچ پيرايــه نيست

 

توانگر شد آنكس كه خرسنـــد گشت                  از او آز و تيمار در بنـــد گشت

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

بـه آمــوختن چون فــروتن شـــوي                            سخن هــاي دانندگــان بشنوي

 

مگوي آن سخن، كاندر آن سود نيست                       كز آن آتشت بهره جز دود نيست

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

 

 

بيــــا تا جهــــان را به بــد نسپريم                   به كوشش همه دست نيكي بريم

 

نبــاشد همي نيك و بـــد، پــــايدار                   همـــــان به كه نيكي بود يادگار

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

 

 

همــــان گنج و دينار و كاخ بلنـــــد                نخواهــــد بدن مرترا ســـودمند

 

فــريــدون فــرّخ، فرشته نبـــــــود               بــه مشك و به عنبر، سرشته نبود

 

 

 

به داد و دهش يــافت آن نيگـــــوئي

 

  تو داد و دهش كن، فريدون توئي

 

 

 

 

 

********اشعار فردوسی********

 

 

 

 

 

 

 

« شعری از فردوسی »

 

سپاه شب تیره

 

 

 

شبی چون شَبَه روی شسته به قیر

 

نه بهرام پیدا ، نه کیوان ، نه تیر

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

 

 

دگرگونه آرایشی کرد ماه

 

بسیچ گذر کرد بر پیشگاه

 

شده تیره اندر سرای درنگ

 

میان کرده باریک و دل کرده تنگ

 

ز تاجش سه بهره شده لاژورد

 

سپرده هوا را به زنگار و گَرد

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

 

 

سپاه شب تیره بر دشت و راغ

 

یکی فرش گسترده از پّر زاغ

 

نموده ز هر سو به چشم اهرمن

 

چو مار سیه ، باز کرده دهن

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

 

 

چو پولاد زنگار خورده سپهر

 

تو گفتی به قیر اندر اندود چهر

 

فرو ماند گردون گردان به جای

 

شده سست خورشید را دست و پای

 

 

 

****اشعار فردوسی*****

 

 

 

سپهر اندر آن چادر قیرگون

 

تو گفتی شدستی به خواب اندرون

 

نَبُد هیچ پیدا نشیب از فراز

 

دلم تنگ شد زان شب دیریاز

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: